Stadium: projekt dyplomowy
Powierzchnia całkowita: 28 611 m2
Promotor: dr. dariusz dziubiński
Praca dyplomowa jest próbą odpowiedzi na problem dotyczący większości dużych miast, mianowicie chaotycznego i nielogicznego zagospodarowania, w wyniku którego powstają przestrzenie puste w sensie kubaturowym, ale także funkcjonalnym i komunikacyjnym. Wartością sprzyjającą wykazaniu i wyeliminowaniu tych przestrzeni jest potencjał miejsca, całej okolicy, miasta, regionu. Określa on jakie są możliwości i skutki danej lokalizacji, a także normuje sposób jej zagospodarowania. Potencjał stał się głównym kierunkowskazem wyboru tematyki i funkcji obiektu, działań projektowych, sposobu kształtowania, by w fazie końcowej stać się kryterium oceny i weryfikacji słuszności wcześniejszych decyzji.
Działania projektowe zostały poprzedzone całą gamą analiz, które miały na celu skutecznie określić dogodną lokalizację i funkcję obiektu, a także odnaleźć wszystkie zależności okolicznej przestrzeni, tak by dobrze wykorzystać jej potencjał. Ostateczny wybór funkcji (muzeum) i działki był końcowym wnioskiem tych analiz. Muzeum Współczesne wpisuje się dodatkowo w potrzebę miasta do posiadania i eksponowania kolekcji sztuki współczesnej, co zostało potwierdzone przez konkurs. Lokalizacja muzeum pomiędzy Panoramą Racławicką i Muzeum Architektury, przy skrzyżowaniu ul. Purkyniego i Bernardyńskiej jest najlepszym możliwym rozwiązaniem, które sprzyja wzajemnemu wypełnianiu się potencjałów miejsca i budynku, a także cechuje się przychylnością władz miasta.
Teren ten charakteryzuje się chaotycznością zabudowy, dając jednocześnie wrażenie "przyjemnej" otwartości. Potencjał i charakter tej przestrzeni, a także kontekst skłania do formowania budynku prostego, ascetycznego w wyrazie, będącego tłem dla wystawianej sztuki. Także otwierającego się na okoliczne tereny i dającego możliwość wyjścia z ekspozycją na zewnątrz, tym samym integrując sąsiednie muzea i tworząc spójny kompleks. Budynek sprzyja różnym formom prezentacji, dając także możliwość pracy twórczej i eksponowania dzieł młodych artystów. Postanowiono realizować koncepcję white cube, dodatkowo rozwijając ją i przenosząc na cały budynek. W celu uniknięcia wrażenia potężnej przygniatającej bryły, większa część pomieszczeń została schowana pod ziemią, pozostawiając jedynie część ekspozycyjną nad ziemią w formie sześcianu o krawędzi 38 m oraz małych sal ekspozycji zewnętrznej w formie rozsypanych kostek. Uzyskaną w ten sposób wolną przestrzeń przeznaczono na tereny ekspozycji zewnętrznej, które są zaaranżowane przez atria doświetlające część podziemną. Dominującą, aczkolwiek lekką i nieinwazyjną szklaną bryłę sześcianu, podkreśla dynamiczne wejście do budynku, zlokalizowane pod nią, do którego prowadzi szeroka pochylnia, będąca przedłużeniem placu/forum. We wnętrzu budynku panuje logiczny podział funkcjonalny na osobne rozsunięte w pionie i poziomie bloki, które w ten sposób wytyczają komunikację, dając wrażenie labiryntu, a także możliwość korzystnego doświetlenia. W budynku panuje gra świateł, która tworzy wraz z monochromatycznymi materiałami atmosferę tajemniczości i odziaływuje na zwiedzających. Natomiast w części ekspozycyjna dąży ku neutralności, by uniknąć konkurowania z prezentowaną sztuką. Całość, będąc dobrze ulokowana w otoczeniu, wpływa integrująco i porządkująco, czym "naprawia" całą przestrzeń oraz wpływa na skuteczne wykorzystanie jej potencjału. Jednocześnie potencjał otoczenia ma korzystny wpływ na muzeum, czyniąc je bardziej atrakcyjnym i chętniej odwiedzanym.
